De penningmeester der penningmeesters
Het zal nooit meer hetzelfde zijn, de vrijdagavond om 1u ’s nachts.
Ik weet het wel, die tijd ligt al even achter ons. En we moesten jou op dat tijdstip
al even missen. Maar we konden elkaar wel nog zien en horen.
Maar nu? ….
Nu is het definitief.
Het Nazareens verenigingsleven verliest één van haar bijzonderste
persoonlijkheden. Jarenlang heb jij je belangeloos ingezet voor het welvaren van
ons orkest. Een levenslange inzet dat tegenwoordig nog maar zelden te vinden is.
Het is ook maar weinigen gegeven, om zich zo lang voor anderen te blijven
geven. Want als ik erover nadenk: ik heb eigenlijk nooit anders geweten. Al van
toen ik, als klein manneke dertig jaar geleden, mijn eerste voetstappen in het
repetitielokaal zette.
Jij was er altijd.
En ook al had je “de kas” al lang doorgegeven aan jouw opvolger, je was nog
altijd aanwezig, hoe moeilijk het soms ook ging.
Op het laatste concert, de laatste rondgang, de laatste St-Cecilia,… je was er nog
steeds bij.
Jacky, … wat moeten wij nu doen, de volgende 11de november?
11 november. Een dag van herinnering. Een dag van stilstaan bij de gruwel die
we vorige eeuw tot twee maal toe hebben meegemaakt, in jouw geval zelfs één
keer letterlijk, en wat we nu herbeleven in Oekraïne.
Maar 11 november is ook een dag van feest! Want decennia lang, weerklonken
over het dorp van Nazareth niet alleen de klanken van het 'Belgisch Volkslied' en
'Te Velde', gevolgd door enkele doorwinterde marsen. Nee, ook 'Happy Birthday'
werd traditiegetrouw elk jaar door tientallen muzikanten met menig enthousiasme
gebracht. Toegegeven, het ene jaar wat toonvaster dan het andere. Maar dat was
van minder belang voor jou. Het klonk sowieso geweldig want we speelden het
voor jou.
Maar nu, … nu is er geen slot meer, geen hoogtepunt van die dag. We blijven in
gedachten doelloos rondmarcheren, op zoek naar onze jarige seingever. Onze
seingever, die telkens maar opnieuw het verkeer ging tegenhouden zodat wij, in
alle veiligheid, marcherend door de straten van Nazareth, weer de aloude
bekende marsen door onze instrumenten konden blazen.
Jacky, je hebt mij en vele anderen, veel mooie momenten bezorgd. Deze
momenten worden nu warme herinneringen. Herinneringen die we verder zullen
meedragen. Die we de vrijdagavond nog vaak naar boven gaan halen.
Zeker om 1u ’s nachts, het moment dat jouw legendarische woorden “We gaan sluiten” over
de muziek heen het lokaal vulden. Woorden die nu nooit meer gevolgd zullen
worden door onze repliek: “Toe Jacky, nog ééntje, om het af te leren! En pakt zelf
ook nog iets van ons!”
Jouw woorden gaan nu, net als jij, voorgoed rusten. Onze laatste pint samen, die
is gedronken.
Alhoewel, laten we dat nog één keer samen doen, met heel het orkest. Een
laatste pint drinken, op jou!
Want ook al speelde je zelf geen noot, je aandeel is nog steeds van groot belang.
Een beetje zoals de olie dat ervoor zorgt dat de ventielen van onze koperblazers
vlot blijven bewegen, was jij de olie die heel de organisatie van onze muzikale
vereniging vlot deed verlopen. Want geen betere plaats, dan aan jouw bar in het
lokaal, om vriendschappen te smeden, verhalen te vertellen - lief en leed te delen
of om zelfs te brainstormen over welke activiteit de volgende zou moeten zijn.
Jacky, het is verrassend welke mensen jouw pad kruisen in het leven. En het is
nog verrassender op welke manier, hoe klein ook, ze een blijvende indruk kunnen
geven en ook nalaten. En ik denk dat ik voor velen nu kan spreken, en vooral
voor de (oudere) garde binnen ons orkest, dat jij één van die verrassende
personen in ons leven bent.
Je bent nu bij jouw Antoinetje. Pakt ze maar eens goed vast, want je hebt haar
lang moeten missen. Nu kan je samen met haar waken over het orkest en over
jouw familie. Jouw familie waar je altijd zo trots op was. Je straalde als je het over
jouw kinderen en kleinkinderen had. En hoe trots zijn zij om jou als Pa of Pepe te
hebben.
Beste Jacky, het is nu tijd om afscheid te nemen. Het orgelpunt op het einde van
jouw muziekstuk rond zich nu af. Maar wees gerust. De klank zal nog lang blijven
nagalmen doorheen de straten van Nazareth.
Jacky, bedankt voor alles! Het gaat je goed hierboven.
Vaar – wel.
Redacteur: Renaat Leroy
Geschreven op
